Wat is er causaler dan een levensverhaal? Elke vertelling is uniek, eigen aan één persoon, met alle bijzonderheden van dien. Het project Levenslopen brengt vijf senioren uit de stad Kortrijk samen met vijf beeldend kunstenaars en vijf schrijvers om zo hun verhalen tot leven te brengen in een al even unieke kunstinstallatie.
De kunstenaars werden geselecteerd door het COUPEE Collage Collective en de auteurs komen uit het collectief Letterzetter.
Ludo de Kort & Silke van Rompaey interviewden voor dit project de 91-jarige Diana.
Andere kunstenaars en schrijvers binnen ditzelfde initiatief zijn Ronny Delrue, Els Ghyselinck, Elke Desutter, Mohammed Alani, Julot Roosen, Jordy Spyt, Bart Vanhee en Leonie De Clercq.
Levenslopen is tot stand gekomen met medewerking van de openbare bibliotheek Kortrijk, Memento Woordfestival 2025, 4n20 Ruimte voor Kunst en COUPEE Collage Collective.
Naastenliefde
Ze had van kleins af aan verpleegster willen worden.
‘Daar ben je te gevoelig voor’, had haar moeder op een donkere maandagochtend gezegd.
‘Je bent beter af in de handelsschool’.
Terwijl ze een zucht probeerde te onderdrukken, nam Diana haar schooltas op van de vloer.
Haar krullende haren gleden zachtjes heen en weer over haar gezicht.
Heimelijk teleurgesteld trok ze haar afgezakte sokken weer wat hoger.
‘Alsof meedogenloosheid een nodige kwaliteit is in een verpleegster..’, dacht ze in zichzelf.
Al herinnerde ze zich snel de boodschap uit de toespraak van de pastoor.
Iedereen kan hulp bieden. Je moet er enkel de goede wil voor hebben.
Ze had van kleins af aan verpleegster willen worden.
‘Daar ben je te gevoelig voor’, had haar moeder op een donkere maandagochtend gezegd.
‘Je bent beter af in de handelsschool’.
Terwijl ze een zucht probeerde te onderdrukken, nam Diana haar schooltas op van de vloer.
Haar krullende haren gleden zachtjes heen en weer over haar gezicht.
Heimelijk teleurgesteld trok ze haar afgezakte sokken weer wat hoger.
‘Alsof meedogenloosheid een nodige kwaliteit is in een verpleegster..’, dacht ze in zichzelf.
Al herinnerde ze zich snel de boodschap uit de toespraak van de pastoor.
Iedereen kan hulp bieden. Je moet er enkel de goede wil voor hebben.
Met een gezonde vaart reed ze haar dorp door, richting Brugge, richting Sint-Jozef.
De straten die ze passeerde ontluikte haar nieuwsgierigheid.
Wat als ze vandaag niet naar school ging?
Stel dat ze nu gewoon een andere straat insloeg?
Welke onbekende wegen lagen er nog op haar te wachten?
De koude wind waaide door haar haren.
Later zou ze zelf kunnen kiezen wat ze deed.
Met een strenge blik op de weg gericht en een borstbol in haar mond, trapte ze door.
De straten die ze passeerde ontluikte haar nieuwsgierigheid.
Wat als ze vandaag niet naar school ging?
Stel dat ze nu gewoon een andere straat insloeg?
Welke onbekende wegen lagen er nog op haar te wachten?
De koude wind waaide door haar haren.
Later zou ze zelf kunnen kiezen wat ze deed.
Met een strenge blik op de weg gericht en een borstbol in haar mond, trapte ze door.
Van een jong meisje evolueerde ze in een sterke jonge vrouw.
Als prille volwassene kreeg ze een heel rouwproces op haar bord.
Haar broer stierf aan tweeëntwintig jaar, haar mama aan achtenveertig.
Niets was nog hetzelfde.
De discussies met haar moeder speelde zich nu slechts af in haar hoofd.
De eerdere geschillen herhaalden zich als een nostalgisch melodietje uit een muziekdoos, maar er kwamen geen nieuwe bij.
Elk argument bleef onuitgesproken. De stilte was wreed.
Langzaam probeerde ze zaken een plek te geven. Ook zichzelf.
Zij had een andere plek nodig. Diana vertrok thuis om op zichzelf te gaan wonen.
Ze trapte door het leven en ondanks de tegenslagen onderweg, sloeg ze haar armen open voor om het even wie het nodig had. Van Familiehulp naar de afdeling Orthopedie in de Loofstraat, waar ze de volle dertig jaar werkte en nadien ook de OKRA-vereniging. Ze wou mensen helpen, mensen genezen, mensen terug sterk in hun schoenen zetten. Geleid door haar innerlijke drijfveer stond ze dag in, dag uit klaar om mensen gelukkiger te maken.
Als prille volwassene kreeg ze een heel rouwproces op haar bord.
Haar broer stierf aan tweeëntwintig jaar, haar mama aan achtenveertig.
Niets was nog hetzelfde.
De discussies met haar moeder speelde zich nu slechts af in haar hoofd.
De eerdere geschillen herhaalden zich als een nostalgisch melodietje uit een muziekdoos, maar er kwamen geen nieuwe bij.
Elk argument bleef onuitgesproken. De stilte was wreed.
Langzaam probeerde ze zaken een plek te geven. Ook zichzelf.
Zij had een andere plek nodig. Diana vertrok thuis om op zichzelf te gaan wonen.
Ze trapte door het leven en ondanks de tegenslagen onderweg, sloeg ze haar armen open voor om het even wie het nodig had. Van Familiehulp naar de afdeling Orthopedie in de Loofstraat, waar ze de volle dertig jaar werkte en nadien ook de OKRA-vereniging. Ze wou mensen helpen, mensen genezen, mensen terug sterk in hun schoenen zetten. Geleid door haar innerlijke drijfveer stond ze dag in, dag uit klaar om mensen gelukkiger te maken.
O Diana van ‘t platteland, in je grootste droom
werp je gelukzalig je oogjes naar ‘t vredespatroon.
Uw hand grijpt een handje, stevig en vol moed
ondersteunt gij het mensdom dat danst aan uw voet.
Onze gids zijt gij, uw metgezellen zijn wij
ach leer onz’ waardering, voor ‘t kleinste blij.
Diana's leven is een combinatie van doorzettingsvermogen, een positieve ingesteldheid, een aanstekelijke lach, dankbaarheid en heel veel moed.
Als je Diana vraagt of het lot echt bestaat, antwoordt ze,
“De wind zie je niet, maar die bestaat toch ook.”
Moeder van de herder en het lam;
hoed de kudde, leid ons bij de hand.
werp je gelukzalig je oogjes naar ‘t vredespatroon.
Uw hand grijpt een handje, stevig en vol moed
ondersteunt gij het mensdom dat danst aan uw voet.
Onze gids zijt gij, uw metgezellen zijn wij
ach leer onz’ waardering, voor ‘t kleinste blij.
Diana's leven is een combinatie van doorzettingsvermogen, een positieve ingesteldheid, een aanstekelijke lach, dankbaarheid en heel veel moed.
Als je Diana vraagt of het lot echt bestaat, antwoordt ze,
“De wind zie je niet, maar die bestaat toch ook.”
Moeder van de herder en het lam;
hoed de kudde, leid ons bij de hand.
Silke Van Rompaey
Met dank aan de auteur van ‘O moeder van bijstand’ en Diana Schotte voor het vertellen van haar verhaal.
Werkproces
Expositie
maart 2025 | Levenslopen (Memento Kortrijk) | 4n20 Ruimte voor Kunst | Kortrijk
